7 września w Zachęcie – Narodowej Galerii Sztuki ruszyła wystawa VII edycji konkursu „Spojrzenia 2015 – Nagroda Deutsche Bank”, który promuje najciekawszych polskich artystów młodego pokolenia. To bez wątpienia jedno z najważniejszych wydarzeń w polskiej sztuce współczesnej. Od 12 lat współorganizatorem konkursu jest Deutsche Bank Polska.
Konkurs „Spojrzenia” odbywa się co dwa lata i jest kierowany do młodych polskich twórców. Ma na celu promocję polskiej sztuki współczesnej w kraju i za granicą, a także prezentowanie i honorowanie najciekawszych postaw artystycznych, dzieł twórców, którzy w sposób szczególny zaistnieli na scenie sztuki w czasie ostatnich dwóch lat.
– Wspólnie z Zachętą – Narodową Galerią Sztuki z ogromną satysfakcją realizujemy ten ambitny projekt, mając jednocześnie świadomość, jak unikalną pełni on rolę dla środowiska artystycznego reprezentującego polską sztukę współczesną – mówi dr hab. Krzysztof Kalicki, Prezes Zarządu Deutsche Bank Polska. – Prestiżowa nagroda w konkursie „Spojrzenia” pomaga młodym artystom rozwijać ich artystyczne kariery, często stawiając przed nimi nowe szanse i możliwości, stając się przepustką do największych galerii na świecie. Cieszymy się, że możemy wspierać tak wartościowy projekt i z dumą śledzimy pełne sukcesów kariery artystyczne uczestników poprzednich edycji „Spojrzeń”, między innymi Pawła Althamera, Moniki Sosnowskiej, Janka Simona, Wojciecha Bąkowskiego czy Konrada Smoleńskiego.
W tegorocznej wystawie konkursowej bierze udział pięć indywidualności twórczych: Alicja Bielawska, Ada Karczmarczyk, Piotr Łakomy, Agnieszki Piksa i Iza Tarasewicz. Laureatów konkursu poznamy podczas gali wręczenia nagród 22 października 2015. Pierwsza nagroda w konkursie to 15 000 euro, drugą nagrodą jest trzymiesięczny pobyt studyjny w Villa Romana we Florencji. Tradycyjnie przyznana zostanie także nagroda publiczności. Wystawa potrwa do 15 listopada. Kuratorkami konkursu „Spojrzenia” są Katarzyna Kołodziej i Magdalena Komornicka.
Poniżej informacje o nominowanych artystach:
Alicja Bielawska (rocznik 1980) tworzy rzeźby, rysunki i książki artystyczne. Za materiały służą jej m.in. tkanina, metalowe stelaże, drewno, modelina. Chociaż powstałe z nich obiekty przypominają przedmioty znane z codziennego życia, artystka niejednokrotnie zaburza ich proporcje i skalę. Przedmioty, pozornie funkcjonalne i o znajomych kształtach, są przez nią przekształcane, wyrywane z kontekstów codzienności i myślowych schematów. Interesuje ją przede wszystkim indywidualne doświadczenie widza w kontakcie z jej pracami i to, co dzieje się z jego pamięcią oraz percepcją. Jej sztukę można określić jako poezję przedmiotów.
Ada Karczmarczyk (1985) to artystka multimedialna, performerka, blogerka, kompozytorka i piosenkarka. W swojej twórczości swobodnie łączy elementy z porządków popkultury, duchowości i sztuki. Nagrywa utrzymane w popowej stylistyce, przeładowane chrześcijańską symboliką wideoklipy, dla których inspiracją jest twórczość Beyoncé, Madonny, Lady Gagi czy Katy Perry. Swoją działalność artystyczną traktuje jako utrzymaną w awangardowej konwencji misję ewangelizacyjną. Jako ADU — katolicka supergwiazda muzyki pop — komponuje, nagrywa i publikuje na swoim wideoblogu piosenki oraz teledyski będące propozycją nowej sztuki sakralnej — lekkiej i kolorowej. Swoją afirmatywną postawą stara się prowokować do refleksji o charakterze duchowym. Prezentowany na wystawie projekt podejmuje temat kobiecej natury kościoła, a artystka rozszerza tu swoją misję ewangelizacyjną o kontekst ekumeniczny.
Piotr Łakomy (1983) to artysta sztuk wizualnych, odwołujący się do tradycji minimalizmu oraz eksplorujący granice malarstwa, realizuje instalacje reagujące na zastaną architekturę. W swojej twórczości przejawia krytyczne podejście do współczesności, ilości informacji, otaczających nas materiałów i technologii. Używając oświetlenia i materiałów reagujących na ruch, wprowadza widza
w proces tworzenia się przestrzennych układów i kompozycji w konkretnej przestrzeni i czasie. Prezentowana na wystawie instalacja jego autorstwa łączy dotychczasowe poszukiwania teoretyczne i formalne artysty. Inspiracją stał się tu Endless House (Nieskończony dom) — dzieło życia architekta Fredericka Kieslera oraz idea interakcji między człowiekiem a jego środowiskiem naturalnym i technologią. Instalacja Łakomego stanowi odniesienie do Kieslerowskiej koncepcji postrzegania architektury jako ludzkiego organizmu. Pojawiające się tu — jak w wielu pracach artysty — światło, staje się również czynnikiem budującym i określającym architekturę.
Agnieszka Piksa (1983) jest artystką sztuk wizualnych, rysowniczką, autorką komiksów, ilustracji i murali. W swoich pracach cytuje literaturę piękną na równi z naukową, grając znaczeniami i nieporozumieniami. Interesuje ją zarówno tradycyjna narracja, jak i eksperymenty lingwistyczne. Używając prostej kreski, artystka podejmuje próbę nadania kształtu słowu i bada jego plastyczność. Rysuje komiksy w oparciu o m.in. teksty literackie, naukowe, legendy, poezję, sny, treści e-maili. Ilustruje je niejako wbrew treści, rezygnując z narracyjnej linearności. Dlatego jej historie nie mają ani początku ani zakończenia, a artystka próbuje ustanowić wizualne reguły porządkujące chaotyczną rzeczywistość.
Iza Tarasewicz (1981) to rzeźbiarka, rysowniczka, performerka. Tworzone przez artystkę obiekty i ich aranżacje wymykają się opozycji naturalne/sztuczne. Artystka w ramach kompleksowych praktyk interpretacji, gromadzenia, dekonstrukcji i reorganizacji systemów materialnych, społecznych, historycznych oraz ideologicznych z uwagą testuje i przetwarza proste materiały takie jak glina, gips, beton, złoto, stal, szkło, asfalt, tłuszcz zwierzęcy, skóra, futro, jelita, plastelina, włókna roślinne, pyłek roślinny i popiół. Jej prace często kojarzone są z hylozoizmem (opartym na przekonaniu, że wszelka materia jest ożywiona). Iza Taresewicz traktuje proces twórczy jako narzędzie zdobywania wiedzy, jej transformowania i ponownego włączania w obieg. Prezentowany na wystawie najnowszy projekt jest rozwinięciem ostatnich zainteresowań artystki skoncentrowanych wokół teorii chaosu, sposobu kompresji informacji i materii oraz wizualnych efektów tych procesów. Punktem wyjścia stał się modernistyczny okrągły kwietnik, którego formę artystka skojarzyła z Wielkim Zderzaczem Hadronów.
źródło: Deutsche Bank
